Je kinderen willen bij hun vader gaan wonen. Hoe ga je hiermee om?

Het lijkt wel alsof er een beperkte houdbaarheidsdatum zit op omgangsregelingen. Stel, je bent al een jaar of wat gescheiden, je kinderen wonen bij jou en gaan af en toe naar hun vader.

En dan komen ze in de puberteit. Ze geven aan dat ze bij hun vader willen wonen.

Dit kan behoorlijk heftig zijn voor je. Maar als je een goede relatie met je ex-partner hebt, hoeft er nog niet zoveel aan de hand te zijn. Dan hebben jullie waarschijnlijk een nette scheiding achter de rug. Jullie respecteren elkaar, er zijn goede afspraken gemaakt over de kinderen, en jullie stimuleren het contact van het kind met de andere ouder. Ook ondersteunen jullie elkaar in de ‘struggle’ van het opgroeiende kind om volwassen te worden.

Dit kan een mooie basis zijn om deze lastige nieuwe omstandigheden goed aan te kunnen.

Als jullie scheiding jaren eerder echter een lastige was, kan zich dat nu gaan wreken.  

Het kan zijn dat jullie destijds geen goede afspraken over de kinderen hebben kunnen maken. Of, er is een een omgangsregeling op drijfzand tot stand gekomen. Er waren afspraken, maar het liep allemaal niet van harte.

Eigenlijk is het gevecht tussen jou en je ex-partner jarenlang onderhuids doorgegaan. Er hoeft dan maar iets te gebeuren, en het explodeert.

Met als gevolg dat jij en je ex-partner na jaren voor de tweede keer in een vechtsituatie terecht komen. Met als inzet: de verblijfplaats van de kinderen.

Hoe reageer je?

De kans is groot dat je in een maalstroom van heftige emoties terecht komt. Je wordt heen en weer geslingerd tussen woede, angst, slachtofferschap, onzekerheid en schaamte. Je bent boos dat je dit wordt aangedaan. Misschien denk je dat je gefaald hebt als moeder. Je bent bang dat je kinderen ontsporen als ze bij hun vader gaan wonen. Dat je grip verliest op hun opvoeding. Je bent bang voor wat je allemaal gaat missen als ze niet meer bij je wonen.

Het kan zijn dat je fanatiek op zoek gaat naar de waarheid bij je kinderen. Waarom willen ze eigenlijk bij je weg? Je belast ze met lastige vragen, in de hoop de waarheid boven tafel te krijgen.

Je gaat het gevecht aan met je ex-partner. Je hoopt dat je steun krijgt van de rechter, de mediator, bureau Jeugdzorg, Bureau Lindenhout. Dat gevecht zal de waarheid boven tafel brengen.

Dit is allemaal heel begrijpelijk. Als ervaringsdeskundige slingerde ik lange tijd heen en weer tussen deze gevoelens.  Het voelde het alsof ik opeens in de toekomst gelanceerd werd, terwijl ik nog helemaal niet klaar was voor het ‘empty nest syndrome’. Het enige dat ik in mijn beleving kon doen om het tij te keren, was vol het gevecht in te gaan.

En toch heeft paniek en vechten geen enkele zin.

Stop met vechten!

Als je bang, boos of gestrest bent, reageer je vanuit je primaire brein. Het lukt je nauwelijks meer om een beroep te doen op vaardigheden die in je prefrontale hersenschors zetelen. Zoals helder nadenken, je kunnen aanpassen aan verandering, leren van feedback, empathisch zijn, creatieve oplossingen bedenken, en je emoties kunnen beheersen.

Dat is ironisch, vind je niet? Die heftige emoties zorgen ervoor dat je het meest bent afgesneden van juist die vaardigheden die je zo nodig hebt om deze ellendige periode goed door te komen!

Het is dus eigenlijk heel erg logisch om te stoppen met vechten. En toch lukte het mij aanvankelijk ook niet. Ik realiseerde me al snel dat mijn meiden bij hun vader wilden wonen, en snapte dat ook. Alleen vond ik het ook logisch en wenselijk dat er een omgangsregeling kwam. Deze zou voor helderheid en duidelijkheid zorgen in het leven van mijn dochters, en van mijzelf.

Het leek zo logisch. Er moesten toch meer mensen, instanties, rechters erkennen hoe zinvol mijn verlangen was: een eenvoudige omgangsregeling, verder niks.

Wie kon daar nu tegen zijn?

Niemand. Behalve mijn dochters en hun vader. Maar het duurde even voordat ik dat door had.

Nadat ik een jaar moeizame gesprekken had gevoerd met instanties en mijn ex-partner, besloot ik te stoppen. Dit jaar had mij niks opgeleverd. Ik wilde niet obsessief en verbitterd door het leven gaan. Wat ik wel wilde, was contact en verbinding met mijn dochters.

Stoppen met vechten was het beste besluit dat ik nam in deze heftige periode.

Wat wil je wel doen?

Formuleer wat je wel wilt

Stoppen met vechten betekent niet dat je alle deuren dicht gooit. Het betekent wel dat er ruimte vrijkomt, en dat je meer kunt ontspannen.

Vanuit die ontspanning kun je bedenken en najagen wat je wel graag wilt. Nieuwe doelen stellen voor jezelf. Zoals: hoe houd ik het contact met mijn kinderen goed. Of wat kan ik doen om de gevolgschade van dit gevecht bij hen te verkleinen.

Rouw is een emotionele reactie als gevolg van een verlies.  Dit hoeft niet altijd als gevolg van een overlijden te zijn. Je kunt ook rouwen om het verlies van een denkbeeld of overtuiging. Je wilde graag je kinderen dagelijks om je heen hebben, en dat is niet gelukt. Dat is verdrietig en doet pijn. Geef dit innerlijke proces van rouwen en je verdriet de ruimte. 

Het is helend en gezond om te rouwen. Het helpt je om niet langer vast te houden aan het beeld van ‘hoe het zou moeten’, maar gaat de realiteit accepteren zoals hij is.

Werk aan jezelf

Ik weet nog hoe ontspannend het voelde toen ik op de verzendtoets drukte, waarmee ik het mailtje verstuurde dat de gesprekken tussen mij en mijn ex-partner per direct stopzette. Ik vond het heerlijk dat ik verlost was van ontwrichtende en uitzichtloze gesprekken, waarna ik vaak huilend terugfietste naar huis of naar mijn werk.

Maar toen begon het pas. Net zoals wanneer je genezen wordt verklaard na een heftig ziekteproces. Je bent dan wel niet meer ziek, maar voelt je allesbehalve fit.

Zo voelde ik me ook, die herfstige regendag in november, nadat ik had besloten te stoppen met het gevecht. Ik moest mijn leven opnieuw leren inrichten zonder de continue aanwezigheid van mijn dochters. Ik moest leren rouwen. Ik moest aan de slag met mijn overtuigingen die mij klein hielden en mij belemmerden. Ik moest weer leren ontspannen en genieten. Omdat de chronische stress die ik ervaarde mijn gezondheid had aangetast, moest ik goed voor mezelf zorgen.

Maar bovenal moest ik leren om mijn rol als moeder opnieuw vorm te geven.

Dit is een ingewikkeld proces, omdat al deze fases door elkaar heenlopen. Het is geen stappenplan. Maar als je besluit om te stoppen met vechten, kan het heel hard gaan, en levert het je veel op. Het heeft mij wijzer, ontspannener en eerlijker gemaakt.

Zit je zelf in deze situatie, of dreig je hierin terecht te komen? Misschien dat dit blog, en andere blogs je al op weg kan helpen. En anders: maak een afspraak voor een kennismakingsgesprek!